เพราะว่าเพลงทางอเมริกานั้น มุ่งขายที่คุณภาพเสียงเพลง เสียงของนักร้อง และ และความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของนักร้อง มิได้ขายหน้าตาหรือชื่อเสียงเพียงอย่างเดียว เป็นเพลงสากลที่เหมาะสำหรับบุคคลผู้สนใจที่จะเรียนรู้ภาษาอังกฤษ เพิ่มทักษะในการสื่อสารกับชาวต่างชาติได้ดี ความหมายของเพลงนั้นฟังแล้วมิใช่แต่ความรัก อกหัก ประชดประชัน เศร้าใจ และอื่นๆแต่มุ่งสือความหมายได้อย่างลึกซึ่ง มีคุณค่า และน่าประทับใจ มีความเป็นประชาธิปไตยและเสรีภาพในการสือความหมายของเพลง ได้เป็นอย่างดี การแต่งดนตรีจังหวะเพลงไม่ซับซ้อนมาก คุณภาพเสียงดีเกินคาด
ส่วนเพลงไทยสากลไม่ใช่ไม่ชอบแต่ความหมายนั้นไม่ค่อยลึกซึ้งเท่าที่ควร ดนตรีที่ลงทุนแต่งทำนองดนตรีเยอะ แต่ความไพเราะแทบจะหาไม่ได้ และมุ่งจุดขายที่หน้าตาสวยหรือหล่อ หรือแค่ชื่อเสียง แต่นำเสียงคนร้องก็ไม่โดนใจ น่าเบื่อง่าย แต่ก็ไม่เสมอไป ผมชอบเพลงไทยที่ไพเราะก็แค่ เพลงสตริงเก่าๆเช่นอัสนี วสันต์ หรือเบิร์ด ธงไชย
เพลงเพื่อชีวิต เพลงสุนทราภรณ์ หรือเพลงลูกทุ่ง เพราะดนตรีไพเราะ ความหมายดี แต่ไม่ชอบเพลงเกาหลีสักเท่าไหร่เพราะแปลไม่ออก บางเพลงชอบก๊อปปี้มาจากเพลงอเมริกา แล้วก็โด่งดัยเฉยเลย
สุดท้ายใครจะชอบเพลงแนวไหน ชาติอะไรก็ไตร่ตรองให้ดีถึงคุณภาพเพลงทั้งนำเสียงคนร้อง จังหวะดนตรี ทำนอง ความไพราะเราะ ที่แน่ๆก็คือความหมายที่แฝงในตัวเพลง
